Adrenaline en reflectie

Hoe leren politiemensen op de werkplek? (2007). Anja Beerepoot, Anja Doornbos, Anneke van Hoek, Maarten de Laat, Frits Prior, Gert Jan Slump en Guido Walraven (DSP-groep, Amsterdam). Politiekunde 14

Samenvatting

De politie streeft ernaar een lerende organisatie te zijn. Dit houdt in dat het leren van het vak niet ophoudt bij het verlaten van de schoolbanken; het vak uitoefenen is ook een permanente leerschool.

In deze studie staat centraal hoe het leren in de praktijk verloopt, via welke processen en met welke resultaten. Daarbij zijn empirische gegevens vergeleken met wat uit de literatuur bekend is.

Inzicht wordt gegeven in de wijze waarop kennis en ervaring worden uitgewisseld en overgedragen in formele en informele settings, tussen mentoren en adspiranten, tussen collega’s onderling èn met hun chefs. Beschreven worden welke factoren het leren belemmeren of stimuleren en in hoeverre daar op de werkvloer bewust op wordt of kán worden gestuurd. Het blijkt dat politiemensen vooral informeel leren en dat gebeurt individueel en voornamelijk door ‘de kunst af te kijken’.

De auteurs concluderen dat bij de politie nog steeds geen sprake van leren als centrale en geïntegreerde activiteit. Zij reiken operationele politieleiders een aantal bruikbare handvatten aan hoe het leren op de werkplek te verbeteren. Verder wordt een lans gebroken voor een duidelijke korpsvisie waarmee concreet invulling gegeven wordt aan het abstracte concept van de politie als lerende organisatie. De auteurs geven ook daartoe een aanzet.

Nu blijven nog veel mogelijkheden om politiemensen zich verder te laten ontwikkelen, onbenut.

En dat terwijl informeel leren zoveel meer kan zijn dan ‘al doende leert men’. Politiewerk is meer dan adrenalinewerk, het vraagt vooral ook reflectie.