'Het Marokkanendrama, Onderzoek naar'

F.Jurgens, Uitgeverij Meulenhoff Amsterdam, 2007

Samenvatting
Hoe komt het toch dat zoveel jonge Marokkanen, met name jongens van de tweede generatie, zo vaak in aanraking komen met politie en justitie? Waarom gedragen zij zich als verongelijkte ‘prinsjes’ zonder identiteit of verantwoordelijkheidsgevoel? Die vragen bezorgen bestuurders, beleidsmakers en ‘practioners’ al jaren hoofdbrekens. Waarom net zij, waarom zo hardnekkig en waarom in zo grote getale? Is het een symptoom van dieper gelegen problemen en welke dan: multi-culturele miscommunicatie, gebrekkige integratie, structurele achterstand en discriminatie? Journaliste en filosoof Fleur Jurgens zoekt naar verklaringen en diepere achtergronden achter de voordeur van de gezinnen van deze probleemjongeren. Wat speelt zich daar af, hoe en met welke normen en waarden worden deze jongeren opgevoed, wat is de rol van de moeder en de vader, hoe staat het met de gezagsverhoudingen?. Kortom: hoe functioneren deze gezinnen?

De auteur is op zoek gegaan naar de antwoorden op deze zo voor de hand liggende vragen die evenwel nog nooit onderwerp zijn geweest van systematische studie. Ze is daarvoor in gesprek gegaan met een groot aantal sleutelpersonen: practioners, wetenschappers, behandelaars (kinder- en jeugd hulpverlening, - psychiatrie) maar ook vertegenwoordigers van de Marokkaanse gemeenschap. Zij hebben gemeen dat ze - weliswaar beperkt - zicht hebben op wat zich achter de voordeur in die gezinnen afspeelt. Door al die gefragmenteerde beelden, inzichten en ervaringen samen te brengen en te ordenen ontstaat een indringend en onontkoombaar beeld. Er blijkt inderdaad een uiterst complexe, ogenschijnlijk schier onoplosbare problematiek achter die voordeuren te schuilen. Deels doordat sprake is van een combinatie van culturele, sociaal economische en psychiatrische oorzaken. Deels doordat die een onzalig verbond zijn aangegaan met de verzorgingsstaat. Dit overheidsbeleid houdt de hulpbehoevendheid van deze gezinnen in stand.

In het laatste hoofdstuk komt de auteur tot de slotsom doorgaan op de oude weg geen perspectief biedt. Nieuw en beter perspectief vraagt om (h)erkenning van de ware aard van het probleem en het aanvaarden van de eigen verantwoordelijkheid ervoor van alle betrokkenen: de Marokkaanse prinsjes zelf, hun ouders en ook overheid en zorg- en hulpverlening.